پیشنهاد می‌کنم حتماً و با حوصله بخوانید؛ حکایتی خواندنی از امام صادق علیه السلام درباره روش برخورد صحیح پس از اختلاف و بحث و مشاجره با دیگران؛ در جایی که حتی حق مسلم با یک طرف باشد.

صفوان جمّال یکی از شیعیان امام صادق علیه السلام می‌گوید: میان امام صادق علیه السلام و عبدالله بن حسن مشاجره‌ای رخ داد. هنگامی که مردم جمع شدند، آن حضرت و عبدالله بن حسن متفرق شدند.

صفوان می‌گوید صبح زود کاری داشتم و از خانه بیرون آمدم. دیدم امام صادق علیه السلام صبح زود درب خانه عبد الله بن حسن را زد. خدمتکارش آمد. حضرت از او خواست که به عبدالله بن حسن بگوید تا بیاید.

عبدالله آمد؛ تعجب کرد و پرسید: چه چیزی باعث شده تا این صبح زود به این جا بیایی؟! امام فرمود: هنگام تلاوت قرآن به آیه‌ای رسیدم که مرا به یاد اضطراب و سختی قیامت انداخت! عبدالله پرسید: کدام آیه؟

حضرت فرمود: این آیه که می‌فرماید: و الذین یصلون ما أمر الله به أن یوصل و یخشون ربهم و یخافون سوء الحساب (سوره مبارکه رعد، آیه 21)

خردمندان آنان هستند که نیکی‌ها و احسان امر شده الهى (نیکى و احسان درباره قوم و خویش و یا مسلمین در حق همدیگر) را به جا آورند و از عذاب پروردگارشان و مخصوصا از محاسبه دقیق او بترسند. (اصول کافی، ج 2، ص 155، ح 23)

روش امام در برخورد با عبدالله بن حسن،‌ درسی برای همه ماست. با آن که حضرت، معصوم‌اند و قطعاً در آن مباحثه و مشاجره،‌ حق با ایشان بوده، اما صبح زود به خانه عبدالله بن حسن می‌آید تا اگر از بحث و گفتار دیروز امام،‌ کدورت و ناراحتی به دلش مانده برطرف کند.

این است یکی از معیارهای شناخت شیعه حقیقی هنگام اختلاف و درگیری با دیگران؛ هر چند حق با او باشد.

راستی،‌ چقدر به این معیار نزدیک هستیم؟! هر کسی خودش می‌داند!